Kerstgedichten

Geen kerst...

Alleen een vuilniszak, wat kleren,
Of nee, toch meer, het is een mens.
Ligt daar mensonwaardig weg te teren,
Wat is de moraal, waar ligt de grens?
Lopen we met z'n allen door?
Ach, er zijn er zoveel, stakkers, ja maar,
Ze zorgen er toch ook zelf een beetje voor,
En we draaien ons hoofd weg, onvoorstelbaar.
Ik kniel neer, op de koude stenen,
Zodat ik gelijk ben met hem.
"Weet u dat het bijna kerst is?"
"Kerst?" vraagt hij met bevende stem,
En in zijn ogen is een pijn die me kleinmaakt.
"Kerst? Ik ben blij als het weer voorbij is,
Al die mensen, elke keer weer besef ik dat er iets was
Dat voor mij nooit meer terugkomt.
En hier, in m'n hart, weet ik dat ik heel veel mis."
Voor hij zijn hoofd buigt zie ik nog net een traan wegglijden.
Kerst, feest van vrede of van lijden?
Het is stil... Hij is uitgepraat, heeft geen behoefte meer aan contact met mensen, die hem altijd links lieten liggen.
Daar sta je dan, zwijgend.
Je kunt niet waarmaken wat je zou wensen,
Twee hulpeloze mensen..

Waardering: 6 met 28 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Gerinda

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: Mijn eerste kerstfeest
Vorige gedicht: Kerst in het Midden Oosten