Kerstgedichten

Even stilstaan, zuchtend in zijn rode pak,
Klimt de grijsaard weer op het dak,
Kijkt vertederd naar zijn arreslee,
Maar neemt dan wel de zware zak weer mee,
Zijn adem maakt witte wolkjes in de lucht,
En dan klimt hij met een zucht,
Door de schoorsteen naar benee,
Nee, het zit hem echt niet mee,
Maar dan ziet hij ze....deinend aan de haard,
Dit plaatje is hem alles waard.
Hij vult de sokken heel subiet,
Want verdrietige kinderen wil hij niet!
Met een glimlach om de oude man zijn mond,
Klimt hij weer terug, tonnetje rond,
Daar ziet hij al zijn slede staan,
Hij kijkt de rendieren even aan,
Dan verdwijnt hij in het holst van de nacht,
Naar een ander kind dat op hem wacht.

Waardering: 3.45 met 85 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Kim

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: Het was mij weer een apart jaar
Vorige gedicht: Als mijn boom weer op zijn oude plekje staat