Kerstgedichten

De wind fluistert

Een veld vol purperen bloemen gestreeld door het licht van de zon,
De wind fluisterde vrede, zo was het toen het begon.
In het veld spelen twee kinderen, elk een andere kleur,
De wind fluistert Vriendschap en verspreidt een lieflijke geur.
Ze vertellen elkaar hun geheimen, huilen en lachen met elkaar,
De wind fluistert Begrip, een andere kleur, geen bezwaar.
Ze worden ouder met elk hun eigen geloof, het brengt hen rijkdom en wijsheid,
De wind fluistert Respect voor ieder volk in elke tijd.
Dan komt het jaar 2008 met twee gekleurde handen ineen,
De wind fluistert Haat. Vrienden en toch zo alleen.
Ze staren samen naar het leven, niets begrijpend van terreur of spot,
En de wind fluistert niet meer. Twee vrienden, Allah en God.

Dit gedicht is ingezonden door

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Vorige gedicht: De lichtjes in mijn boom